(ปกิณกธรรม หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)
(โดย หลวงปู่อ่อน ญาณสิริ)
การเดินธุดงค์ของท่านพระอาจารย์มั่น เดินทุกข์จริงๆ นะ พักในป่าไปบิณฑบาตได้แต่ข้าวเปล่าๆ มาถึงที่พักแล้ว ก็ให้เณรหาฟื้นมาก่อไฟให้เป็นถ่าน แล้วก็เอาข้าวเหนียวปั้นไม้เสียบไปขาง (ย่างไฟ) เอาเทียนไข (แต่ก่อนเป็นเทียนขี้ผึ้งแท้) ของเณรนี่แหละทา
"ท่านฉันข้าวจีทาเทียนไขนะ
ข้าวจีทาเทียนไขท่านก็ฉัน
ท่านเดินธุดงค์เดินทุกข์จริงๆ
ที่ท่านเดินธุดงค์ไปโปรดชาวเขา"
หลวงปู่อ่อนท่านเล่าว่า ชาวเขาไม่เคยเห็นพระ ท่านไปอยู่กับเขา ชาวเขาก็เลื่อมใสในการปฏิบัติของท่าน หากท่านต้องการทางจงกรม เขาก็ทำให้ ต้องการร้านที่พัก เขาก็ทำให้ พอทำแล้วท่านก็เดินจงกรม กลางวันชาวเขามาพบเห็นเข้า ก็มายืนดู
“ตุ๊เจ้าเดินหาอะไร ?"
"เดินกลับไปกลับมา ก้มดูแต่ในดิน”
ท่านก็ตอบเขาว่า “เดินหาพุทโธ”
พุทโธเขาไม่รู้ เป็นยังไงเขาไม่รู้ ถามท่านว่า
“พุทโธเป็นยังไง ?”
ท่านก็มีศรัทธาช่วยตอบเขาว่า
“พุทโธ ใสเหมือนดวงแก้ว”
เขามีศรัทธาอยากช่วยท่านหา ท่านก็ว่า
“เออ ดีละ ถ้าสูช่วยหาด้วย”
ท่านก็แนะนำบอกทางให้เขาหา
“ให้สำรวม จะเดินไปไหนก็ดีให้สำรวม มิให้เหลียวซ้ายแลขวา มิให้ก้มนักเงยนัก ให้ทอดสายตาห่างจากตัวเราเพียงแค่ ๔ ศอก เดินไปทางไหนก็พุทโธๆๆ ไปตลอด”
ชาวเขาก็นำไปปฏิบัตินะ เขาไปไร่ไปสวนก็สำรวม พุทโธๆ ไป พุทโธไปหลายมื้อหลายวันเข้า จิตเขาก็รวมเป็นสมาธิ ใจเขามันใส ของที่อยู่ใกล้อยู่ไกลเขารู้เห็นได้ เมื่อเขารู้เห็นเขาไปดูก็เป็นจริงตามที่เขาเห็น ในเมื่อเขารู้เห็นอย่างนั้น เขาก็แปลกใจ
“ตุ๊เจ้าว่า พุทโธใสเหมือนดวงแก้ว มิใช่ใจของเรานี่เหรอเปรียบเหมือนดวงแก้ว”
มาถามท่านพระอาจารย์มั่น ท่านก็รับรอง
“เออ ใจนั่นแหละเปรียบเหมือนดวงแก้ว
แก้วดวงนี้เป็นแก้วสารพัดนึก นึกยังไงก็ได้”
การโปรดชาวเขา ท่านก็โปรดง่ายๆ นะ เพราะชาวเขาเป็นคนซื่อ ว่ายังไงเขาก็เชื่อ นำไปปฏิบัติได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น