ระหว่างที่พำนักอยู่ที่บ้านจีด มีโยมผู้หญิงคนหนึ่ง ไอทั้งวันทั้งคืน เสาะหายาจากที่ต่าง ๆ มากิน จนนับขนานไม่ถ้วน ก็ยังไม่หาย ฟังเทศน์ก็ฟังไม่ได้ ขณะฟังก็ไออยู่ตลอดเวลา เป็นที่รบกวนสมาธิของผู้อื่น
คืนที่สาม พอฟังเทศน์จบลง พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร จึงถามว่า "ทำไมไม่รักษา"
โยมผู้นั้นตอบว่า "กินยามาหลายขนานแล้วก็ไม่เห็นหาย" ท่านพระอาจารย์ฝั้นจึงบอกโยมผู้นั้นไปว่า "คงเป็นกรรมเก่าที่ทำมาแต่ปางก่อน ขอให้หัดภาวนาดู" แล้วบอกคาถาให้บริกรรมว่า “ปฏิกะ มันตุ ภูตานิ”
วันแรกท่านให้ภาวนาตั้งจิตบริกรรม โดยกำหนดจิตที่ใดที่หนึ่ง
วันแรกนั่งบริกรรมได้สักพักก็ยังไออยู่ตลอด วันที่สองปรากฏว่ามีอาการค่อยชุ่มคอขึ้นหน่อย อาการไอห่างไปบ้าง พอถึงวันที่สามอาการไอก็หายไปราวกับปลิดทิ้ง รู้สึกคอชุ่มขึ้น
โยมผู้นั้นนั่งบริกรรมอยู่จนดึกดื่น ใคร ๆ หลับกันหมด แกก็ยังไม่ยอมหลับ
ในที่สุดอาการไอก็หายโดยเด็ดขาดตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โยมผู้นั้นสำนึกในบุญคุณ ได้เอาเงินทองมาถวายพระอาจารย์ฝั้น แต่ท่านไม่ยอมรับ
ผลที่สุดจึงเอาจักรเย็บผ้ามาถวาย อ้างว่าเป็นค่ายกครู เพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ ท่านพระอาจารย์ฝั้นจึงได้รับเอาจักรนั้นไปเย็บจีวรของท่านเองจนเสร็จแล้วจึงคืนให้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น